Er waren slechts 16 plekken beschikbaar en het inschrijfsysteem had er iets meer dan dat goedgekeurd. Dus het feest ging helaas niet door voor mij en een aantal anderen in mei. We kwamen op de wachtlijst voor de volgende klimronde in oktober.
Toen het bijna zover was begonnen de voorbereidingen. Je mag een station uitsluitend bezoeken met een poortinstructie. Een certificaat dat je moet behalen zodat je weet welke veiligheidseisen er van toepassing zijn. Veiligheidsschoenen, veiligheidshesje en een helm zijn verplicht om te dragen op het station en dienen vooraf gereserveerd worden.
Gekleed in stijl mochten we in onze veiligheidsoutfit onder begeleiding het terrein op. Bij aankomst en vertrek dien je je bij de ingang in te schrijven. Alles wordt hier nauwkeurig bijgehouden om niets aan het toeval over te laten. Na een super interessante rondleiding in de schakeltuin – waar foto’s maken verboden is – was het tijd om te gaan klimmen. Klimvest, handschoenen en klimhelm waren onderdeel van de verplichte veiligheidsvoorzieningen. We mochten opwarmen door met een elektrische lift een aantal meter omhoog de mast in te gaan. En met een lift bedoel ik geen normale lift, maar een plateau waar je precies met twee voeten op kunt staan. Je zekert je aan de lift en houdt de handgreep vast. In de handgreep zitten knoppen en bedien je de lift omhoog en omlaag. Op het moment dat je stopt hoor je twee grote slagpennen vergrendelen zodat je plateau nergens meer naartoe gaat.
De spanning stijgt, want nu gaan we echt de hoogspanningsmast beklimmen. Na een korte uitleg mogen we een voor een de instructeur volgen. Aanlijnen aan de veiligheidslijn en rustig via de grepen op de hoek naar boven klimmen. Bij het eerste horizontale punt eerst dubbel zekeren – ik heb kleinere karabijnhaken in m’n leven gezien –, dan de veiligheidslijn ontkoppelen en pas dan kun je van de grepen op de mast naar de metalen balken. Aan de buitenkant van de mast jezelf vasthouden met één hand en tegelijkertijd zekeren is wel een dingetje merk ik. Met je verstand beredeneer je dat je veilig bent, maar mijn gevoel maakte me meer dan duidelijk dat dat toch net even anders zat. Met de karabijnhaken vast kon ik in de mast gaan staan. Ter plekke moet je maar zien hoe je naar de andere kant van de mast komt. Hier is geen logische route. Gewoon veel metaal met nog meer openingen zodat je geen moment vergeet hoe hoog je van de grond zit. Ik verplaats me door na elke twee stappen een voor een de karabijnhaken opnieuw te zekeren aan een ander deel van de mast. Met licht verhoogde hartslag en klamme handen kom ik op het uiterste puntje aan. Een euforisch moment met een fantastisch uitzicht.
En door! De top is nog niet bereikt. De ladder waarmee die bereikt kan worden is enigszins een verademing. Toch neem ik hem heel gecontroleerd stap voor stap. Eenmaal bovengekomen besef je nog meer de toegevoegde waarde van de lift. Het klauteren via de grepen, het continu zekeren en opletten waar je je volgende stap zet bracht me tot een hoogte van 23 meter. Een hele prestatie en een uitzicht om van te genieten. Maar niet voor de dappere monteurs in het veld. Na deze klim beginnen de werkzaamheden op grote hoogte pas echt terwijl wij alweer met trillende benen op de grond staan.
